Gesloten afdeling

Gesloten afdeling
Ik ben net op kennismakingsbezoek in de Stuyvesantstraat geweest en ik zie op mijn horloge dat ik ook nog wel even naar Cato kan fietsen om een bezoek te brengen aan een mevrouw op de gesloten afdeling daar.
Ik fiets via de CTK naar de Bezuidenhoutseweg. In Cato haal ik de liftcode uit mijn telefoon en stap de kamer van deze mevrouw binnen. De gordijnen zijn dicht en ze ligt te slapen.
Wakker maken lijkt me niet zo’n goed idee. Ik sluit zachtjes de deur achter me en besluit even de woonkamer binnen te lopen. Daar word ik hartelijk ontvangen door twee verpleegkundigen. Een jonge vrouw met een hoofddoekje en een kordate dame van mijn leeftijd. Ik stel me voor als de nieuwe dominee van de Christus Triumfatorkerk.
“O, dat is die kerk met de witte toren op de laan van NOI?”
“Jazeker!”, zeg ik. Er ontspint zich een alleraardigst gesprek. De jonge vrouw met hoofddoek is moslim. Ze is blij een medegelovige te ontmoeten. Ze vindt het altijd fijn om te zien hoe het geloof je steun geeft in je leven en richting wijst. Veel van wat ze zegt beaam ik volmondig.
De andere verpleegkundige luistert eerst en vervolgens vertelt ze dat haar man uit een (orthodox-) protestants gezin komt. Waar veel niet mocht.
”Hoe gaat dat bij jou in de kerk?”, vraagt ze. Ik leg uit dat geloof er niet is om mensen te belemmeren in hun doen en laten, maar dat geloof juist mensen vrij maakt. Dat je als kind van God mag genieten van het leven en mag weten dat er iemand is die met je meeleeft.
“Mooi,” zegt ze nadenkend, “juist mooi om dat hier op deze gesloten afdeling te horen. Dat er iemand met je meeleeft.”
Ja, daar zegt ze wat, dacht ik later op de fiets. Juist op een plek waar mensen in een andere wereld leven en soms ook maar weinig aandacht en bezoek krijgen, juist daar is God aanwezig.
Dat had die verpleegkundige haarfijn aangevoeld.
terug